Ως παιδί, τακτικότατα επισκεπτόμουν το κέντρο, αφενός με τον πατέρα μου για τα ψώνια σε κρέατα, λαχανικά και ψάρια, αφετέρου με τη γιαγιά μου για τα είδη ραπτικής, πλεξίματος, κεντήματος ... μαλλιά, νήματα, κλωστές, δαντέλες, τρέσες, κουμπιά, υφάσματα. Μετά τα ψώνια αυτά εγκαταλήφθηκαν. Το σουπερμάρκετ και τα συνοικιακά μαγαζιά καθώς και η λαϊκή κάλυψαν τα ψώνια του σπιτιού, η γιαγιά μεγάλωσε και σταμάτησε να ανανεώνει τις προμήθειές της, αφού είχε προμηθευτεί για τρεις γενιές. Σκεφτείτε ότι ακόμη και τώρα, τόσα χρόνια μετά έχω υφάσματα, κλωστές, μαλλιά και φόδρες από τότε. Έπρεπε να γίνουν τα έργα στον Ηλεκτρικό και να αναγκαστώ να κατεβαίνω στο Μοναστηράκι αντί για την Ομόνοια σε καθημερινή βάση. Αρχικά χρησιμοποιούσα το μετρό ως ανταπόκριση. Όμως για δύο στάσεις άλλαζα δύο συρμούς, Έλεοςςςςς! Είπα τότε think positive! Ετσι χρησιμοποίησα τα ποδαράκια μου. Αρχισα να ανεβαίνω την Αιόλου, την Αθηνάς, να τριγυρίζω στους παράδρομους και να ανακαλύπτω ξανά την Αθήνα. Πολλοί πεζόδρομοι που δεν υπήρχαν κάποτε αλλα τώρα ανακαλύπτω ότι κάνουν την βόλτα ανθρώπινη. Αρχισα να κοιτάω ψηλά, να βλέπω τα κτίρια, άρχισα να παρατηρώ λεπτομέρειες. Κάθε μέρα ανακάλυπτα και κάτι καινούργιο.
Ξέρατε για τις εκκλησιές και τα παρεκκλήσια κατά μήκος της Αιόλου; Υπέροχοι ναοί τόσο της Χρυσοσπηλιώτισσας όσο και της Αγίας Ειρήνης, της Αγίας Παρασκευής, της Αγίας Κυριακής, των Αγίων Θεοδώρων (αυτός ξεφεύγει στη συμβολή Ευριπίδου-Αριστείδου). Και έχουν κόσμο. Ναι έχουν κόσμο. Το ξέρατε πώς ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα που έχουν κτισθεί, κρύβουν στα υπόγεια τους - υπόγειες στοές θα τα χαρακτήριζα τμήματα των μακρών τειχών της Αρχαίας Αθήνας;
Λάτρεψα τα υφάσματα, αραδιασμένα σε τόπια στο δρόμο. Αρχικά τα χάιδευα. Σιγά σιγά αποτόλμησα και άρχισα να αγοράζω. Εκεί γύρω θυμήθηκα ξανά και το πλέξιμο. Τα μαλλιά και τα νήματα με ενθουσίασαν. Ξαναανακάλυψα τα κουμπιά, χιλιάδες σχέδια, κάποια έργα τέχνης, κάποια κομψοτεχνήματα. Τις δαντέλες, απίστευτα σχέδια, καλπάζει η φαντασία! Ημιπολύτιμοι λίθοι, πέτρες και χάντρες, πούλιες και στολιδάκια για κοσμήματα και ό,τι άλλο θέλεις να φτιάξεις με τα χεράκια σου! Χερούλια πόρτας, είδη μπάνιου, αλλά και υλικά συσκευασίας, απίστευτα είδη χαρτιών για κάθε χρήση, ακόμη και μαγαζιά γεωπόνων με σπόρους και φυτά, αλλά και μπαχαρικά και βότανα, η Ευριπίδου βρίθει από τέτοια και μοσχοβολούν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Μικρά χαριτωμένα και περιποιημένα καφέ και εστιατόρια ξετρυπώνουν από το πουθενά. ΄Ενας ολόκληρος κόσμος, όχι επιτηδευμένος, όχι λουστραρισμένος, όχι αποστειρωμένος, αλλά υπέροχος, με τις ανθρώπινες σχέσεις να δημιουργούνται σε κάθε γωνιά με κάθε επαγγελματία!
Δυστυχώς πολλά μαγαζιά κλείνουν! Δυστυχώς κάποια σημεία έχουν αλωθεί και κάποια άλλα γκετοποιηθεί. Άλλα αφήνονται στην εγκατάλειψη. Δεν αξίζει το κέντρο της Αθήνας αυτήν την μοίρα. Είναι κρίμα να χαθεί ο μικρόκοσμος της λαϊκής Αθήνας, της Αθήνας του παρελθόντος, της Αθήνας μας.
Πάρτε μια γεύση φωτογραφική, σας υπενθυμίζω μόνο (γι΄' αυτό και δίστασα να βάλω φωτογραφίες εμβόλιμες στο κείμενο) ότι δεν φημίζομαι για το φωτογραφικό μου ταλέντο, μόνο την ματιά μου αποτυπώνω. Όπως λέει η Δήμητρα, παρίστανα τον Ιάπωνα, με μια φωτογραφική στο χέρι και αποθανάτιζα τα πάντα. Αν συναντήσατε μια παλαβή να τριγυρνά και να φωτογραφίζει, αυτή σίγουρα θα ήμουν εγώ.
Και μια και αναφέρομαι στο Κέντρο της Αθήνας, μια γωνιά που όλοι την ξέρουμε αλλά λίγοι γνωρίζουμε την ιστορία της, Γαμβέττα και 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) γωνία. Στη γωνία αυτή, όπου και η πλακέτα, στην κατοχή υπήρξε το αρχηγείο της ναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ, που ανατινάχθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1942 από την αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ με αρχηγό τον Κώστα Περρίκο, αξιωματικό της Πολεμικής Αεροπορίας, ο οποίος συνελήφθη και τουκεφίστηκε το 1943 στην Καισαριανή από τους Γερμανούς.
21 σχόλια:
Και εγω λάτρευα αυτή την Αθήνα....πηγαίναμε με την μητέρα μου βόλτες σε αυτα τα μαγαζιά ....ήταν όμορφα πολύ όμορφα και τωρα με πονάει που εχει χαθεί αυτή η ομορφιά...έχει αλλοιωθεί η όψη...δεν κατεβαίνω πια και μου λείπει....!!!!
Αχ Σοφία τι ωραία θα ήταν να είχαμε κρατήσει το κέντρο της πόλης καθαρό και "Ζωντανό".
Από πέρσι που είμαι συνταξιούχος κατεβαίνω με τα πόδια από το σπίτι στο κέντρο.Όμως διαπιστώνω κάθε φορά ότι η βόλτα όλο και μικραίνει.Υπάρχουν δρόμοι που φοβάμαι πια να τους επισκεφτώ όπως επίσης μετά τις 4 τα πράγματα αγριεύουν. Έχω μιλήσει με παλιούς καταστηματάρχες οι οποίοι κλαίνε πια από την έλλειψη δουλειάς αλλά και τους κινδύνους που διατρέχουν.
Όπως πολύ ωραία μας παρουσιάζεις υπάρχουν πολλά ωραία κτήρια κι άλλα πολλά που έχουν εγκαταληφτεί στη μοίρα τους. Σε όλες τις χώρες πας και οι πινακίδες σε οδηγούν στο κέντρο και στις αγορές τους όπου σφύζουν από ζωή όλη μέρα.
Συγγνώμην για το μακροσκελές αλλά είναι κάτι που με πονάει πολύ.
Μπράβο, Σοφία μου, πολύ ωραία ανάρτηση. Κι εγώ λατρεύω το κέντρο της Αθήνας αλλά τα μηνύματα που παίρνω από φίλους δεν είναι αισιόδοξα. Κάτι πρέπει να γίνει αλλά από ποιους; δεν ξέρω. Χρόνια τώρα η πολιτεία άφησε το κέντρο στην τύχη της Αφρικής!
Με πονάει πολύ αυτό.
Φιλιά, καλό βράδυ.
Koutroulo και εγώ είχα πολύ καιρό να κατέβω και είχε ξεθωριάσει η όψη της στο μυαλό μου. Τώρα, παρότι έχει αποκατασταθεί η γραμμή του Ηλεκτρικού μέχρι την Ομόνοια (μη παίρνουμε και αέρα, μόνο μέχρι εκεί), εξακολουθώ και κάνω τη βόλτα αυτή από το Μοναστηράκι. Αμετανόητη; Εγώ νομίζω για να μη μου λείψει έστω και αυτό που έμεινε. Καλό σου βράδυ.
Ξανθή μου μη ζητάς συγγνώμη. Πόνος ψυχής με ώθησε και μένα να γράψω γι' αύτήν την βόλτα. Κι εγώ αυτό θέλω, το κέντρο της Αθήνας μας (ναι είναι η Αθήνα μας)καθαρό και "ζωντανό". Πώς όμως; Απαιτώντας το ίσως. Αν κατεβαίνουμε, αν στηρίζουμε τους μαγαζάτορες εκεί, αν εμείς το ζωντανέψουμε με την παρουσία μας! Ρομαντική; Ισως!
Και εγώ φοβάμαι να διαβώ δρόμους και πρόσφατα, με τις απεργίες, που κατέβηκα από το ταξί στην Πειραιώς, και είπα να κόψω δρόμο από τα στενά, οι δρόμοι πίσω από την Κουμουνδούρου, κυριολεκτικά είναι αδιάβατοι ακόμη και το πρωί.
Λυσσάω πίστεψέ με όταν αισθάνομαι το φόβο! Μη συνεχίσω άλλο! Καλό σου βράδυ!
Ελένη μου σε ευχαριστώ! Τα έγραψα ακριβώς παραπάνω απαντώντας στην Ξανθή! Μόνο εμείς αν κάνουμε κάτι και απαιτήσουμε. Κανείς άλλος δεν δείχνει να ενδιαφέρεται! Πώς; Δεν ξέρω κάτι άλλο από αυτό που πρότεινα παραπάνω. Φιλιά πολλά!
Σοφία μου καλησπέρα,μπράβο για την ωραία σου ανάρτηση.Μακάρι να έμενε το κέντρο όπως ήταν πρίν κάποια χρόνια,το κυριότερο μπορούσες να κάνεις άνετα την βόλτα σου χωρίς την αίσθηση του φόβου για το τί μπορεί να σου συμβεί στο επόμενο βήμα.Εύχομαι σε κάτι καλύτερο(αν γίνετε).Να είσαι καλά καλό βράδυ.
Σοφάκι μου 25 χρόνια εργάστηκα στο Κέντρο της Αθήνας (σε μια μεγάλη Τράπεζα) και το αγάπησα όσο δεν μπορείς να φανταστείς.
Το γνώρισα στις μεγάλες του δόξες και στις πολύ όμορφες στιγμές του!
Το Κέντρο έχει μια δικιά του ξεχωριστή, μοναδική γοητεία.
Με πληγώνει να βλέπω πως κατάντησε, αλλά ελπίζω πάντα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν κάποια στιγμή.
Φιλάκια, καλό βράδυ!
Ροδάνθη μου,θυμίσου περπατώ στο κέντρο καθημερινά! Το θέμα είναι να ζωντανέψει και να σταματήσει επιτέλους η γκετοποίηση του. Σε όλο τον κόσμο η γκετοποίηση γίνεται περιφερειακά στις πόλεις, η Ελλάδα πρωτοτυπεί γκετοποιώντας το κέντρο της πρωτεύουσας! Καλό βράδυ!
Ελενά μου σε καταλαβαίνω απόλυτα και συμφωνώ μαζί σου, διαθέτει μια μοναδική γοητεία, ακόμη και τώρα στην παρακμή του! Καιεγώ διανύω τον εικοστό πρώτο χρόνο μου εργασίας στο κέντρο της Αθήνας! Καλό βράδυ!
Ax το λατρεύω το κέντρο της Αθήνας. Και όταν βρίσκω ευκαιρία και κατεβαίνω Αθήνα δεν παραλείπω να κάνω βόλτα στο μοναστηράκι στην Ερμού στο Κολωνάκι και στην Πλάκα.
Σοφία ωραίες φωτογραφίες.
Καλημέρες πολλές...
Σαν γέννημα, θρέμα και άναθρεμα του Αθηναϊκού Κέντρου, Εξάρχεια, Νεάπολις Εξαρχείων και πλατεία Αγίου Παύλου & Μεταξουργείου επί 42 συναπτά έτη, μέχρι που μετακόμισα στα Δυτικά προάστια, νοιώθω αφάνταστη ΟΡΓΗ!
Οργή και θυμό γι' αυτό που έχει γίνει.
Είμαι δε, 100% σίγουρη, πως έχει γίνει με "σχέδιο" και λόγους που θα φανούν στα επόμενα 10 έτη το αργότερο, από σήμερα, απλώς κάπου τους ξέφυγε εντελώς η κατάσταση... Μιας και ήδη τον πάτο του βαρελιού τον έχουμε φτάσει, θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή πάλι θα αρχίσει να ανεβαίνει προς τα πάνω.
Απλώς όταν σας δίνετε ευκαιρία να πάτε στο κέντρο για ψώνια, να το κάνετε, μπας και καταφέρουμε με τον τρόπο αυτό να "ξεφοβηθούμε" όλοι μας και πάρουμε "πίσω" την πόλη μας.
Σοφία ραντεβού απογευματάκι για καφέ. Τι λες;
Ξεχάστηκα...άκουσα πως από Δευτέρα οι γραμμές του Ηλεκτρικού θα λειτουργήσουν και πάλι κανονικά, καθώς τα έργα αναμόρφωσής του, ολοκληρώνονται πια μετά από 3 χρόνια!
Τι ωραία βόλτα...
Το κέντρο έχει πάντα τη γοητεία του, ακόμη και τώρα στα -από κάθε πλευράς- δύσκολα. Σίγουρα, σε μεγάλο βαθμό έχει υποβαθμιστεί, δεν κρατήθηκε όπως ήταν κάποτε. Αλλά και στις μέρες μας, έχει πολύ ενδιαφέρον αν και φοβάμαι, λιγότερη ομορφιά (και φυσικά ασφάλεια).
Σε αντίθεση με πολλούς άλλους, μου αρέσει αυτή η πολυχρωμία... ανθρώπων, στο μέτρο του δυνατού φυσικά και όχι στην υπερβολή της, που οφείλω να ομολογήσω ότι πλέον υφίσταται. Και καταλαβαίνω απόλυτα όσους αντιδρούν.
Προσθέτουν, όμως, κάτι που εμένα μου αρέσει, αφού συναντάμε στο κέντρο και έναν άλλον κόσμο που έχει ενταχθεί (ή παλεύει να το κάνει) στον δικό μας.
Το κέντρο πάντα είχε και πάντα θα έχει κρυμένα μυστικά, τα οποία μας καλεί να ανακαλύψουμε. Χαίρομαι που έχεις μπει σε αυτή τη διαδικασία. Να τη συνεχίσεις και να περπατάς περισσότερο.
Και ίσως κάποια στιγμή να συναντηθούμε κάπου εκεί και να περπατήσουμε μαζί στα σοκάκια.
Αχ Πηνελόπη πόσο δίκιο έχεις! Τελικά το Κέντρο έχει και άλλα ... σύνορα. Λόγω χρήσης του λεωφορείου από Ομόνοια προς Ταύρο (ελπίζω να είναι μόνο το φάγαμε το γάιδαρο, η ουρά έμεινε) κατέβηκα -ευτυχώς όχι με τα πόδια- την Σοφοκλέους από Αθηνάς στην Πειραιώς, κάτι μεταξύ Κίνας-Αιγύπτου-Πακιστάν, στο πιο βρώμικο και κακόγουστο!!!!!!!!!
Ως προς το καφεδάκι, να το κανονίσουμε Πηνελόπη μου πολύ θα το χαρώ!
Πιγκούινε μου, είμαι πολύ υπέρ του couleur locale. Η διαφορετικότητα δεν με ενοχλεί, η πολυχρωμία θα έφερνε ίσως και περισσότερο κόσμο στο κέντρο της Αθήνας, με ενοχλεί αφάνταστα η βρωμιά, η εγκατάλειψη και η αίσθηση ότι παύω να είμαι στην Αθήνα αλλά στις χειρότερες γειτονιές των χωρών που προέρχονται όλοι αυτοί που κατέκλυσαν το Κέντρο. Αντί να υποδεχόμαστε άλλους πολιτισμούς, εκδιωκόμαστε εμείς βάναυσα από αυτό που θα έπρεπε να θεωρείται καρδιά της Ελλάδας! Πολύ πρόσφατα ήμουν στο Λονδίνο, από τις πλέον πολυπολιτισμικές πρωτεύουσες στην Ευρώπη. Γιατί οι άνθρωποι εκεί δένουν με το περιβάλλον τους και σε κάποιες φορές δίνουν χρώμα και το κάνουν ίσως και καλύτερο; Γιατί εδώ πρέπει να το υποβαθμίζουν; Γιατί να φοβάμαι; Τώρα να αρχίσω να γκρινιάζω και εδώ πού είναι ο Δήμος, πού είναι η Αστυνομία, πού είναι το ρημάδι αυτό κράτος, που δεν ξέρω πια πού στην ευχή κάνει τόσα έξοδα και δεν μπορεί να ισοσκελίσει!!!
Εγώ θα συνεχίσω να περπατώ αν όχι στις δύσκολες μεριές, στις λίγο πιο εύκολες, τουλάχιστον μήπως και αυτές μας μείνουν και γιατί αρνούμαι να δεχτώ ότι εγώ είμαι παρείσακτη στην Αθήνα.
Καλό βράδυ Πιγκουίνε!
Σοφία πολύ όμορφη η ανάρτησή σου! Και εγώ όποτε είμαι στην Αθήνα δεν παύω να κυκλοφορώ στο κέντρο της Αθήνας. Με πονάει που το βλέπω να βουλιάζει σε κάποιες περιοχές. Μόνη λύση είναι αυτό που λες: Να μη το εγκαταλείψουμε!
Σοφία βλέποντας τις φωτογραφίες νομίζεις ότι είναι από άλλη πόλη. Κι εγώ πιστεύω ότι και να γίνει το κέντρο δεν θα πάψει ποτέ να είναι η ψυχή της πόλης μας και πάντα θα έχει την δική του ομορφιά. Φιλάκια καλό βράδυ.
Λατρεμένο κέντρο Αθήνας!!! Τουλάχιστον όπως το θυμόμαστε κάποια χρόνια πίσω ... καλημέρα :)))
Oμορφη περιγραφή με πολύ όμορφες φωτογραφίες. Κι εγώ λατρεύω αυτό το κέντρο. Και λυπάμαι που κάποια κομμάτια του δεν είναι όπως παλιά.
Eμένα πάντως οι φωτογραφίες σου μου αρέσουν πολύ!
Και βλεπω οτι παρακολουθώντας το μπλόγκ σου θα μάθω και ιστορία περα απο συνταγες!!!
Δημοσίευση σχολίου